Voor David Loggie blijft Barry Hughes de allerbeste trainer

In de rubriek Kasteelkanjers wordt het vizier gericht op oudspelers en ex-trainers, die het roodwitte shirt extra glans hebben gegeven. In de rij der memorabele smaakmakers belicht Louis Du Moulin ditmaal David Loggie, de Engelse spits die zich beginjaren ‘80 als een heuse stormram met torinstinct manifesteert in de spektakelploeg van entert(r)ainer Barry Hughes. Tegenwoordig gaat de ooit onstuimige Brit door het leven als een begenadigd golfer, als speler en als leraar.

(Door Louis Du Moulin)

Na Ray Clarke en Sammy Morgan kiest Sparta in de zomer van 1980 opnieuw voor een nagenoeg onbekende aanvallende kracht uit het Verenigd Koninkrijk: de 23-jarige David Loggie, die hoogstpersoonlijk door de net aangetreden Kasteelheer Barry Hughes naar Sparta wordt gehaald. Dat terwijl de bij Vierde Divisionist York City FC ontdekte aankoop zelf aanvankelijk in de veronderstelling heeft verkeerd dat zijn nieuwe trainer nog altijd Haarlem onder zijn hoede zou hebben.

Hughes ziet in de onbevreesde en overijverige Loggie een perfecte tweede spits naast de lichtvoetige, kopsterke maar kwetsbare Ruud Geels, die eerder, in zijn eerste seizoen als Spartaan, niet zijn vorstelijke salaris heeft kunnen waarmaken. Door René van der Gijp vanaf rechts en Geert Meijer dan wel Wout Holverda vanaf links worden de twee goalgetters in het centrum geregeld perfect bediend.. Wat (onder meer) resulteert in een fraaie seizoensfinale tegen Excelsior (5-2), waarin Loggie een hattrick op zijn naam schrijft en Geels zich middels twee treffers kroont tot topscorer van de Eredivisie met 22 doelpunten.

Over de schreef
Het seizoen daarop moet Loggie het als afmaker alleen doen, want Geels is vertrokken naar PSV. Het gaat de Engelsman goed af, de roodwitte aanhang waardeert daarnaast zij tomeloze inzet, probleem wordt alleen dat hij nogal eens over de schreef gaat in de jacht op de bal. Logiie verzamelt bijna aan de lopende band kaarten, zowel gele als rode, waardoor hij teveel duels zal moeten missen. Dieptepunt is de regelrechte vechtpartij tijdens PSV-Sparta tussen hem en Huub Stevens, die ‘David Groggy’ op een schorsing van tien wedstrijden komt te staan en het einde betekent van zijn bestaan als Spartaan.

Loggie verkast naar het Belgische Lierse SK, maar is een jaar later alweer terug in Nederland en wel bij AZ (‘67), waar hij in vijfenhalf seizoen uitgroeit tot een absolute publiekslieveling. In Alkmaar zal hij na tussenstop bij Willem II en Cambuur Leeuwarden uiteindelijk in 1993 zijn carrière als profvoetballer beëindigen. Nota bene als centrale verdediger. Hoe dat zo? ,,Toen ik terugkwam bij AZ liepen daar veel aanvallers rond en maar weinig verdedigers,’’ herinnert Loggie zich maar al te goed. ,,Dus toen de trainer, Henk Wullems, me vroeg of ik niet achterin wilde gaan spelen, heb ik dat gedaan. En dat ging eigenlijk best lekker!’’

Koe in z’n reet
Buiten het veld was hij nooit een moeilijke jongen, kon hij goed opschieten met zijn ploeggenoten en ook alle trainers met wie hij samenwerkte. Vandaar dat Loggie vooral in tevredenheid terugkijkt op zijn loopbaan binnen de witte lijnen. Maar toch, had hij niet meer uit zijn kwaliteiten kunnen halen als hij zich minder impulsief en minder agressief had gedragen.

,,Ach, dat is natuurlijk een koe in zijn reet kijken,’’ reageert David meteen op die vraag in onvervalst Nederlands. ,,Als, als, als gaan roepen achteraf, daar schiet je toch niets mee op. Ik was dan misschien langer bij Sparta gebleven, maar dan ik dat jaar Belgie gemist en was ik wellicht nooit bij AZ gekomen en wie weet wel bij PSV of Feyenoord. Maar goed, ik heb overal een fantastische tijd gehad, waarbij twee clubs er voor mij uitspringen, AZ en Sparta, die ik voor altijd in mijn hart heb gesloten. Niet voor niets dat ik af en toe nog opdraaf bij de Sparta Legends. Al wordt de coördinatie tussen wat het hoofd wil en de benen nog kunnen steeds lastiger.

Zijn duurzame warme band met de Kasteelclub kan niet geheel los worden gezien met de uitstekende relatie die hij op Spangen twee jaar lang onderhield met coach Barry Hughes. ,,Het persoonlijke contact met hem was fantastisch. We begrepen elkaar, hadden weinig woorden nodig, maar ook heel veel lol, waar ik nog wel eens aan terugdenk Van alle trainers die ik heb meegemaakt was Barry voor mij de allerbeste.”

Op de golfbaan
Eenmaal om den brode uitgevoetbald is Loggie in Nederland gebleven en heeft hij zich hier ontpopt tot een van de allerbeste golfers en als zeer gewild coach in die tak van sport. ,,Ik was in Engeland altijd al met golf bezig en moest op een gegeven moment kiezen tussen golf en voetbal. Dat is dus voetbal geworden, omdat ik daar mijn beroep van kon maken. Maar, golf is altijd mijn andere passie gebleven. Ik had tot voor kort drie eigen golfbanen, inmiddels zijn dat er twee. En daar ben ik nog zes dagen per week, vooral om les te geven. Dat zal zolang ik gezond blijf, denk ik, niet veranderen, want ik kan nu eenmaal niet stilzitten.’’